Oorlog in Oekraïne

Op 2.000 km van Brussel woedt een oorlog.  

Ik ken geen Oekraïner. Ik ken geen Rus. 

En dat doet er eigenlijk ook niet toe. 

Dagelijks laat ik me informeren. 

Door de nuchtere professor Kriekemans, door de grijze Jan Baljauw. Door de emotionele Iryna Zbrozhek en de onvermijdelijke Björn Soenens. Door Vlaamse Oekraïners of journalisten met een Hollande tongval in een grauwe flat in Kiev. 

Door mannen en vrouwen in pak, soms zelfs één in uniform. 

De toon in de studio is dreigend en men struikelt net niet over elkaar om ons te overtuigen hoe dichtbij de oorlog is. Een pop-upkaart in De Afspraak houdt het midden tussen een les aardrijkskunde in het 2e middelbaar en laatavond risk met vrienden.  

De oorlog komt verraderlijk dichtbij, maar blijft toch ook zo ver af. 

We sturen geen troepen en elk vliegtuig blijft aan de grond. De duizenden geweren die we sturen naar het front zijn afgedankte wapens uit een bestofte kast. Geen tegenvallende Russen op het WK voetbal in Qatar en geen crazy act op Eurosong.  

Flauwe acties voor een oorlog aan onze Europese grenzen.  

Ik zie op tv barricades in de straten van Kiev. Een Vlaming zegt dat ze morgen een Russische raid verwachten. Ik zie vuur en twijfel. Maar ik hoor hem ook zeggen dat het zijn laatste dag kan zijn. En ik geloof hem eigenlijk. 

Mijn burgemeester verschijnt op Instagram. Een toneeltje. Hij plaatst een oproep naar bedden voor vluchtelingen. Een veilige plaats voor mensen die vorige week nooit konden inbeelden te moeten vluchten. 

Het zet me aan het denken. Kan ík iets doen?  

We hebben hier geen bed op overschot. En ook niet direct dekens of kledij. Maar ik heb wel taal en woorden. En een hand om uit te steken. Naar een Rus, een Oekraïner of een vriend die ook niet goed weet wat te denken.  

Voor een babbel. Of een mop. Een geruststelling of een schouderklop.  

We gaan uit van het positieve. Die oorlog moet stoppen. En als we toch eens willen bashen – zo eens heerlijk willen kakken – dan gaan we voor die ene oppertsaar zonder emoties. Die idiote leider, zichzelf uitdrukkend in het Russisch. Jij foempe Poetin, paljas in een bontjas, regeringsleider met een zwarte band. Moest ik je ooit tegen komen dan gaan we op stap en leg ik je pootjelap.