Het is weer zover. Elk jaar opnieuw gooit mijn geest me voor de leeuwen. Zonder ook maar één verwittiging te geven. Geen aanmaning, geen gele kaart, maar ineens donkerrood en helemaal naar af. Het ene moment sta ik aan mijn voordeur met een kerstcadeaulijstje in de hand, het andere moment zit ik in shock aan mijn laptop. Tranen in de ogen, helemaal leeggezogen en klaar om de emoties van een heel jaar uit mijn lijf te jagen. De oorzaak: een sportjaaroverzicht, met beelden en op muziek gemonteerd. Mijn zwakke plek, mijn uitlaatklep wanneer mijn vat af is.
Gulzig, slurp ik alle hoogtepunten uit een heel sportjaar op. En telkens weer tijdens het rijke sportbuffet verslik ik me in dat ene fragment, dat me ook tijdens de real live uitzending had laten daveren. Op zich is de bovenstaande oorzaak voor iedereen altijd een opluchting: ‘Oef, hij heeft gewoon weer een emo-momentje en een hunker naar historische sportmomenten. Laat hem maar even doen.’
Dit jaar was het sympathieke Greg, die al jarenlang aan het perfecte recept werkt om het dit jaar definitief te kraken. Van Avermaet zette zijn voet verschillende keren naast die van de echte grote jongens, zoals Boonen en Cancellara, zoals steeds vooraan op de eerste rij, het hele jaar door, vastberaden om na zoveel ereplaatsen in 2015 effectief grote prijzen weg te kapen. Voor zijn collega's, de wielrenners en de fans schudde hij dit jaar de underdogstempel van zich af en merkten ze dat Greg definitief iemand werd om tot op de meet de strijd mee aan te gaan.
Op zeventien juli ontploft een relatief interessante rit – saai maar met een Belg bij de vluchters – op de laatste klim naar de meet. Eén kilometer gas geven, waarbij Van Avermaet en Sagan bij de eersten de berg opknallen, met het mes tussen de tanden en de zonnebril op de neus, bijt de Slovaak zich vast in het wiel van Greg. Oersterk scheurt Van Avermaet vooruit.
Sagan moet doorbijten en laat een gaatje. Enthousiaste Michel Wuyts schreeuwt voorbarig dat Van Avermaet niet meer kan verliezen. Wij zien echter vanuit onze zetel de eindmeet niet en merken dat Sagan helemaal niet verslagen is. Dat hij zelfs dichter komt en over Greg dreigt te vliegen.
Onvermijdelijk schieten alle dichte ereplaatsen van Greg door onze hoofden. Hij mag daar niet aan denken. Blijven gaan, vriend, de onzichtbare eindmeet kon echt niet meer ver zijn. Waar is ze? Wanneer we juichend zien dat Sagan niet meer kan verdapperen en - nagenoeg bewusteloos van de onmetelijke krachtinspanning - in het wiel van onze landgenoot sterft.
Greg gelooft zijn ogen niet. Wij geloven onze ogen niet. In een dan nog razend spannende Tour kaapt deze kampioen een prestigieuze etappe weg. Genieten! Dat is het enige dat ik dan nog kan, want mijn benen die zijn leeg, alsof ik zelf die ene kilometer naar boven ben gevlamd. En vandaag, vijf maanden later, greep Greg me opnieuw bij mijn nekvel en mijn keel en deed hij me opspringen van blijdschap toen hij als overwinnaar over de meet gebold kwam.
Merci Greg.
Ik heb gejankt en alles is eruit.
Het was van blijdschap, dat had ik dit jaar niet verwacht.
Reactie plaatsen
Reacties